Translit. ścisła (PN-ISO 259)
Translit. uproszczona (PN-ISO 259-2:2009)

Norma PN-ISO 259 („Transliteracja znaków hebrajskich na znaki łacińskie”) została opracowana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO). W Polsce wprowadził ją w 2009 r. Polski Komitet Normalizacyjny jako tłumaczenie angielskiej wersji Normy Międzynarodowej, bez jakichkolwiek zmian. Zastąpiła ona obowiązującą wcześniej normę o zasięgu krajowym PN-N-01211:1974.

Znormalizowana transliteracja ma na celu takie odwzorowanie konwertowanego tekstu, które pozwoli w sposób automatyczny, jednoznaczny i w pełni odwracalny odtworzyć jego oryginalny zapis, niekoniecznie zaś oryginalne brzmienie. Ma umożliwiać automatyczną transmisję tekstów i odtworzenie ich nie tylko przez ludzi, ale i przez urządzenia, głównie na potrzeby związane z przetwarzaniem informacji bibliograficznych (katalogi, indeksy, przypisy itp.).

Oprogramowanie stosowane w części polskich bibliotek nie akceptuje wszystkich znaków UNICODE wskazanych przez normę podstawową, stąd w praktyce często przydatna będzie jej wersja uproszczona (PN-ISO 259-2:2009) – chociaż nie spełnia ona wymogów pełnej jednoznaczności i odwracalności transliteracji. Różnice między ścisłym i uproszczonym wariantem normy PN-ISO 259 dotyczą jednak wyłącznie konwersji hebrajskich znaków samogłoskowych i diakrytycznych. Większość hebrajskich tytułów nie jest opatrzona znakami samogłoskowymi, dlatego norma uproszczona będzie dla nich całkowicie wystarczająca.

Pełny tekst normy transliteracji w języku polskim (13-stronicowy dokument) jest do nabycia w sklepie PKN: wersja ścisła – PN-ISO 259:2009, wersja uproszczona – PN-ISO 259-2:2009.

Znaki UNICODE dostosowano do zasad przyjętych w katalogu NUKAT (wg aktualizacji z 26 kwietnia 2017).